Het is toch wel een beetje raar wakker worden in het besef dat de vakantie per vandaag over is. We vertrekken vanmiddag weer naar Nederland. We hebben besloten om het rustig aan te doen en het ontbijt op de kamer te nuttigen, maar de familie O is al in de kleren en gaat uiteindelijk toch beneden eten. De familie J schuifelt nog rond in nachtgewaad, dus Valerie (later met assistentie van pa Marco) roostert stapels brood en verdwijnt met de ontbijtbuit richting 4e verdieping. Om 09.00 hebben de heren en jongste dame besloten om nog een duik in de Pacific Ocean te wagen, maar Antoinette en ik gaan (zoals we in Nederland ook gewend zijn) lekker even shoppen in de winkeltjes achter ons hotel. We moeten nog wat laatste souvenirs hebben en je weet maar nooit wat je verder nog tegenkomt om mee te slepen naar Nederland, nietwaar?! Uiteindelijk hebben we gisteren nog extra tassen gekocht om de hele handel mee te krijgen. De koffers hebben we allemaal gisteravond al gepakt, dus het is op het gemakkie aan.
 |
| Jordy & Kevin in de Grote (Pacific) Ocean |
Nadat Antoinette en ik gevonden hebben wat we zochten, lopen we nog even richting de rest van de familie om te zien hoe die het koude water trotseren en er lekker in de zon wordt gelegen. We zijn het er allemaal over eens dat we de laatste vakantiedagen wellicht beter aan het strand hadden kunnen afsluiten, omdat we toch een enorme DOE-vakantie achter de rug hebben. Maar goed, dat is niet gedaan, dus we onthouden dat maar voor een volgende keer (ja, ja….).
Wanneer het hele spul van het strand komt, zo rond 11.00 uur, zien we dat de zwerver zich te goed doet aan de inhoud van de koelbox die door de familie Jongenelen is gedoneerd aan de arme man. “Need food” staat er op zijn bordje. Nou, dat heeft ‘ie gekregen! Onze koelbox laten we achter voor het kamermeisje. Zo doen we op onze laatste dag toch nog wat voor de arme medemens.
 |
| De koelbox van de Jongeneeltjes met inhoud werd weggegeven... |
Om 11.30 gaan we richting LAX (luchthaven Los Angeles). Wel wat vroeg, maar we moeten de auto nog inleveren en je weet maar nooit hoe druk het verkeer is. Alles gaat voorspoedig en voor we het weten, kunnen we inchecken. Nou ja, de Amerikaanse luchtvaartlady laat fijntjes weten dat de Jongeneeltjes overgewicht hebben. Tenminste, de koffers dan! Hilarisch; Marco aan het uit- en overladen van kleding van koffer 1 naar 2. Helaas, koffer 2 weer te zwaar. Dan maar in de handbagage. Pff, wat een gedoe om helemaal niks. Volgende schrik; we krijgen te horen dat alle sneeuwbollen die Ramon gedurende de vakantie heeft gespaard niet in de handbagage mee mogen. Kleine paniek bij de kleine man, want hij heeft ze van heinde en ver meegesleept. Besloten wordt een aparte tas aan te bieden (fragile). Pa Oost in vliegende vaart terug naar de incheckbalie met de tas (volgestouwd met t-shirts en broeken van Jordy en andere uit de koffer gemikte kleding) en uiteindelijk gaan we aan de lunch op het vliegveld. Soep IN brood voor Marco, Antoinette en ik en wat fastfood voor de rest van de family. Nogmaals shoppen (daar hebben we uiteindelijk zowat ons beroep van gemaakt in de USA), wachten op de plane en uiteindelijk met een uur vertraging op weg naar ons aller Nederland. De vlucht is lang, maar verloopt goed (luxe, met je eigen multimedia tv-scherm voor je neus!) Het is nu echt over……..
 |
| Moe maar voldaan in het Taxibusje van Schiphol naar Steenbergen.. |
Terugkijkend kunnen we zeggen dat we een geweldige vakantie hebben gehad. Een druk schema, maar we hebben heel veel gezien en enorm veel indrukken opgedaan die we niet snel zullen vergeten. En dat hebben we SAMEN gedaan. En samen hebben we die mooie herinnering. Antoinette en ik hadden het er nog over; 8 mensen, met net zoveel karakters en buien, maar we zijn in staat geweest elkaar te accepteren zoals we zijn. We hebben allemaal onze mindere dagen gekend, maar allemaal hebben we dat van elkaar geaccepteerd. We hebben enorm veel gelachen met elkaar, enorm veel lol gemaakt. We hebben, kortom, alles 18 dagen met elkaar gedeeld. En als je dat kan zoals wij dat hebben gedaan, dan kun je spreken van echte vriendschap. Dat koesteren we.
Iedereen bedankt voor de leuke en spontane reacties op onze weblog!
Voor nu sluit ik af, maar niet zonder onze ‘Governator’ van Californië, onze eigen Arnold Schwarzenegger, te citeren “I will be back” oftewel in ons geval “We will be back”. ……..
Elly
