Na een goede nacht slaap in ons, echt, geweldige hotel moeten we alweer afscheid nemen van Bishop. Een uiterst vriendelijk stadje, helemaal volgens Amerikaanse makelij. Eerst gaan Valerie, Antoinette en ik naar onze Hollandse bakker (Erik Schats) nextdoor. Het is 7.45 uur, maar de winkel staat tjokvol. We kiezen lekker brood uit voor de picknick en Valerie neemt nog lekkere koeken mee voor onderweg.
 |
| Een lange rit met volop de airco aan... |
Daarna is het tijd voor het hotelontbijt. Prima voor elkaar; broodjes, fruit, lots of koffie en pindakaas!! Hoe maak je een kind gelukkig. Uitgecheckt en op weg voor een lange rit in de auto. Ruim 5 uur en 30 minuten zullen we er over doen om in Las Vegas te komen. We kiezen wel de scenic route door het nationale park Death Valley...De TomTom wordt ingesteld en via plaatsjes met mooie namen als Big Pine, Lone Pine, Stovepipe Wells, Badwater (ja echt!), Furnace Creek en Death Valley Junction via de 160 naar Las Vegas.
Het is snoeiheet op de plekken waar we even uit de auto gaan om mooie plaatjes te schieten. We zien Furnace Creek en de Mesquite Flat Sand Dunes in alle schoonheid. Je ziet dat steeds meer steen plaats maakt voor zand. Een gevolg van de erosie die niet is tegen te gaan. Er zal een tijd komen dat de Death Valley een echte zandwoestijn zal worden. Indrukwekkend.
 |
| Kevin op het laagste punt in de USA |
Voordat we de woestijnreis startten hebben Marco en Robin de auto gecontroleerd. Je wilt uiteindelijk niet stil komen de staan in die woestijnwildernis met weinig verkeer en mensen. We lunchen in Furnace Creek. Er staan picknicktafels waar we in de schaduw van een palmboom aan gaan zitten. Het brood van Erik smaakt heerlijk en we zitten goed en wel met een broodje aan de mond, wanneer we voor onze ogen een aanrijding zien gebeuren. Er staat een auto vol met Italiaantjes midden op de weg stil en achterop knalt een wagen met twee Amerikaanse meisjes er in. Grote boem, auto van de dames aan gort, de hele bende in rep en roer. Het brood van Erik laten we even voor wat het is en verlenen eerste hulp. Dames op het bankje geparkeerd met flesje water. Italianen in eerste instantie in geen velden of wegen te bekennen en Robin staat het verkeer te regelen. Italiaantje komt toch even kijken en de menselijke schade valt mee. In no time de politie voor de deur evenals de ambulance en de brandweer. Lichtelijk overdreven, maar goed…..
 |
| De lange weg door de snelkookpan van de USA... |
We vervolgen onze weg. Kunnen toch niks meer doen en we moeten nog effe rijden voordat we de gokstad bereiken. Onderweg maken we foto’s van een Amerika die soms veel aan een ghost town doet denken. Trailers waar mensen in wonen in oorden die dor een droog zijn of huisjes in de 'middle of no where' waar je nog niet dood gevonden wilt worden.
Maar uiteindelijk bereiken we Las Vegas!! Viva Las Vegas en dat is het zeker. Het is 16.30 wanneer we in ons hotel “Desert Rose Resort” inchecken. Enige verwarring, want de receptie verwacht alleen de familie Jongenelen. Lastig voor de familie Oost, die toch ook wel een bedje voor de nacht wil. De email bevestigingen en reserveringsnummers uit het Travelbook van Robin komen er aan te pas (Robin, super gedaan!) en oh ja, ineens is de familie Oost wel bekend en krijgen we een kamer. Voor de rest is het prima. Zwembad waar de kids meteen induiken. Om 17.00 uur happy hour en hapjes, dus de ouders maar gelijk aan de drank (bier en rosé). Je kan niet vroeg genoeg beginnen toch?!
Avondeten doen we in het Luxor hotel. Helemaal nagebouwd als pyramide. Maar alle hotels hier in Vegas zijn huge en mooi (New York nagebouwd met een achtbaan op het dak, MGM met grote artiesten en ga zo maar door). We pakken een ‘all you can eat’ voor 20 dollar de man en eten onze buiken vol. Daarna naar het hotel. We wilden eerst de stad verkennen, maar de vermoeidheid slaat genadeloos toe. Morgen wordt een dag bij de pool en kunnen we ons ’s-avonds gaan uitleven. We zijn op de helft van onze wereldreis. Het gaat snel, veel te snel………….
Elly
